وصیت نامه شهید احمد احمدی خیاوی
بسمه تعالی
قبل از هر چیز از محبت هاى بیکران و زحمات بیش از اندازه اى که برایم کشیده اید که هرگز نتوانسته ام مهربانى هایتان را جبران کنم بی نهایت تشکر دارم.
و اما داستان به جبهه آمدنم:
پدرجان و مادر عزیزم!
من و شما سال ها از این آب و خاک خوردیم و در آسایش زندگى کردیم،
اگر روزى وطنمان به ما احتیاج داشت ما وظیفه خطیرمان را به خوبى انجام ندادیم
حالا این وظیفه به گردن من و امثال من گذاشته شده است که امیدوارم بتوانم به نوبه خود و به نحو احسن وظیفه ام را انجام دهم.
داوطلب آمدن من نیز فقط به خاطر مسئولیتى بوده است که احساس مى کردم و حالاست که خود را سبک احساس مى کنم،چون حداقل هر چند خیلى ناچیز اما توانسته ام دین خود را نسبت به هموطنانم ادا نمایم.
شما برای من هیچ نگران نباشید،
این افتخار بزرگى است که نصیب من شده تا بتوانم من هم سهمى در جنگ علیه متجاوزان و نوکران حلقه به گوش و سگ هاى زنجیرى امپریالیسم آمریکا داشته باشم.
این جنگ محصول دسیسه هایى است که از طرف عوامل شاه همچون بختیار و اویسى و پالیزبان و ازهارى به ایران تحمیل شده که حاصلش فقط از بین رفتن ثروت هاى ایران و جوانان عاشق شهادت مى باشد.
مگر آن روزهاى دوران انقلاب یادتان رفته است؟
ما هنوز انقلابمان به پیروزى نرسیده و تازه سختى ها و جنگ‌هاى طولانى دیگرى نیز با عوامل امپریالیست ها خواهیم داشت،
این اول کار است و اگر این افتخار نصیب من شد که با خونم نخلستان هاى خوزستان را آبیارى کنم و در راه انجام وظیفه خطیرى که بر عهده ماست، کشته شوم، هرگز برایم ناراحت نباشید
چون اولا من انتقام خود را عملاً گرفته ام
ثانیا افتخار به این عظمت، نصیب هر کسى نمى شود
اگر هم کشته شوم و جنازه ام گم شد به هیچ وجه ناراحت نباشید تا که از مرد و زن به فکر پیروزى بودیم و همیشه هم براى هر مأموریتى داوطلب و هرگز هم به فکر بازگشت نیستم.
اگر شما از حالا روحیه تان را ببازید که دیگر واى بر ما و جوانانى که بعد از ما بپا خواهند خواست.
به قول مرحوم مصدق
«باید من بپا خیزم و او برخیزد تا همه برخیزند، اگر من بنشینم و تو بنشینى همه ساکت خواهند شد و باز هم بدبختی هاى گذشته تکرار خواهد شد».
باز هم عرض مى کنم به هیچ وجه نگران من نباشید.
به امید روزى که با پیروزى کامل زیارتتان کنم
از دور دستتان را مى بوسم.
برگرفته از وبگاه ajashohada.ir