وصیت نامه شهید سید محمد علی عابدینی گیلانی
خدایا!
من عاصی گناه کار را که با دستی خالی و با شرمندگی و شرمساری است، رهسپارم.
پیش از هر چیز مشخصات خود را بیان می کنم: سید محمد علی عابدینی گیلانی فرزند سید جواد، شماره شناسنامه 8، سال تولد 1316، محل دفنم لنگرود ـ آبادی پیر شته در جوار قبر پدرم.
روی سنگ قبرم اگر امکان داشت فقط با خطی خوش این شعر را بنویسید:
به هر گل می رسم می بویم او را
گل من پیراهن کهنه به تن داشت
معصومه جان!
از خوبی هایت فقط این را می گویم:
خداوند اجرت را در پاکی و پاک دامنی و خوبی در آخرت عنایت بفرماید.
من راضی هستم و امیدوارم حق تعالی از تو راضی باشد.
حال وصایایم را شروع می کنم:
خدایا!
راز و نیازم را بپذیر و دل پر از درد و رنجم را آمال مهر و محبت انبیا و اولیائت بنما.
خدایا!
تو را شاهد و گواه می گیرم که همیشه در راه کمک به مردم بودم و در راه خیر و برکتت قدم بر داشتم.
خدایا!
عفو تو را می خواهم.
پسرم دلبندم، عزیزم حمید رضا عابدینی گیلانی!
تو از آل محمد (صلی الله علیه و آله) هستی و تو نوه پدر بزرگی هستی که یکی از نیکان عالم قرار گرفت.
تو نماز را از کوچکی شروع کردی و تو سفارش شده مادرم هستی که بارها نام حسین (علیه السلام) را به گوشم زمزمه کرد و من هم این وصیت را به بازماندگان می کنم و بعد از مرگم هر وقت خواستی گذری بر قبر من نمایی با آن صدای قشنگ که در مراسم ختم مادرم قرآن می خواندی، قرآن بخوان
تو را وصیت می کنم تنها به خداپرستی و نماز خوانی و رحم و شفقت و احترام مادر و بزرگتر.
اسمت از نام امام هشتم (علیه السلام) است و قدر خودت را بدان و تو را به خدای بزرگوار می سپارم.
دختر باوفا و مهربانم، زینب زمانه و عاشق پدر و سجاده گذار پدر و مادر!
می دانم که تو غمخوار مادر و خواهرانت هستی و دعایم بدرقه راهت باد
تو خوبی و احتیاج به تعریف و توصیف نداری،
ان شاء الله که سلامت باشی و بدان که خانواده به تو بیشتر از دیگران احتیاج دارند.
زهرا دختر قشنگم و کوچکم و ناز پرورده پدر!
ای آن که از دوری من مریض شده ای و قلبم را همیشه تسکین می دادی.
پدرت آن حرف های شیرینت را با یک دنیا عوض نمی کند.
زهرا جانم!
وقتی به سن بلوغ رسیدی با صوت قشنگی که داری برایم دعایی بفرست که دعای خیر تو گره های آخرتم را می گشاید.
زهرا جان!
از مادر سادات، حضرت زهرا (سلام الله علیها) اطاعت کن و سرمشق بگیر.
خدا تو را آن قدر با عفت آفریده که توصیفش تبارک الله احسن الخالقین است.
سید لیلا، کوچک کوچکم، قنداقی بابا!
با تو چه بگویم؟
خدای متعال بر من منت نهاده و عفو بی کرانش را شامل حال این حقیر سر تا پا تقصیر نموده.
بزرگ شدی سفارشی برایت دارم که بانگ برنداری که «پدر! چه زود رفتی و محبت را بر من نداشتی. آیا این رسم وفا بود؟».
امیدوارم در سایه بزرگترها و به همت مادرت بر همه مشکلات فائق آیی و نتیچه مطلوب عایدت گردد.
از هر چه بگذریم سخن دوست خوشتر است.
همسرم!
سخن فراوان دارم و وقت کم.
سینه ام مالامال از رنج است. از این که به خاطر یکی دو روز دوریم اشک فشاندی و قلبت را تسکین می دادی و بعد اشک بدرقه را همراهم می ساختی، کدام یک را بگویم؟
خدایا!
به حق فاطمه زهرا (سلام الله علیها) و به حق علی (علیه السلام) این همسرم را در پناه خودت برای هدایت صحیح فرزندانم نگهدار.
برگرفته از وبگاه ajashohada.ir